ای کاش گل بودی و من از باغها میچیدمت
یا که طلوعی بودی و از پنجره میدیدمت
ای کاش چشمانت ضریحی داشت چون رنگین کمان
هر وقت باران می گرفت از دور می بوسیدمت
باز در چهرة خاموش خیال خنده زد چشم گناه آموزت
باز من ماندم و در غربت دل حسرت بوسة هستی سوزت
باز من ماندم و یک مشت هوس باز من ماندم و یک مشت امید
یاد آن پرتو سوزندة عشق که ز چشمت به دل من تابید
باز در خلوت من دست خیال صورت شاد ترا نقش نمود
بر لبانت هوس مستی ریخت در نگاهت عطش توفان بود
گشته ام بازیچه ی دستی که ناپیدا مرا
از هوس تا ناکجا افتان و خیزان می برد
گاه با مکرش مرا رسوای عالم می کند
گاه با چاقوی عشقی قلب پاکم می درد
گرچه از مستی تمام هستیم بر باد داد
گاه در رویا مرا تا اوج خوشبختی برد
فکر من تنها فقط فکر فرار از چنگ اوست
مهره ای در تخته نردم تاس حکمم می دهد
در قمار زندگی بازنده هستم ای دریغ
ای خدا با مرگ من بازی به آخر می رسد ؟
دیگرم طاقت نباشد خسته ام دلریش و زار
صبرهم اندازه ای دارد ز کف بیرون شود
عرشیا خاموش ناشکری مکن بیهوده گوی
پادشاهان را مقام و چون تو را غم می سزد
می خواستم عزیز تو باشم خدا نخواست
می خواستم عزیز تو باشم خدا نخواست
همراه و همگریز تو باشم خدا نخواست
می خواستم که ماهی غمگین برکه ای
در دست های لیز تو باشم خدا نخواست
گفتم در این زمانه کج فهمِ کند ذهن
مجنون چشم تیز تو باشم خدا نخواست
می خواستم که مجلس ختمی برای این
پائیز برگریز تو باشم خدا نخواست
آه ای پری هر چه غزل گریه! خواستم
بیت ترانهای ز تو باشم خدا نخواست
مظلوم ساکتم! به خدا دوست داشتم
که یار ستم ستیز تو باشم خدا نخواست
می خواستم که عاشق و یار تو باشم
ولی هر کاری کردم که با تو باشم خدا نخواست ....
ولی هنوز که نیستی بازم به امید تو زنده ام
