گشته ام بازیچه ی دستی که ناپیدا مرا
از هوس تا ناکجا افتان و خیزان می برد
گاه با مکرش مرا رسوای عالم می کند
گاه با چاقوی عشقی قلب پاکم می درد
گرچه از مستی تمام هستیم بر باد داد
گاه در رویا مرا تا اوج خوشبختی برد
فکر من تنها فقط فکر فرار از چنگ اوست
مهره ای در تخته نردم تاس حکمم می دهد
در قمار زندگی بازنده هستم ای دریغ
ای خدا با مرگ من بازی به آخر می رسد ؟
دیگرم طاقت نباشد خسته ام دلریش و زار
صبرهم اندازه ای دارد ز کف بیرون شود
عرشیا خاموش ناشکری مکن بیهوده گوی
پادشاهان را مقام و چون تو را غم می سزد
می خواستم عزیز تو باشم خدا نخواست
می خواستم عزیز تو باشم خدا نخواست
همراه و همگریز تو باشم خدا نخواست
می خواستم که ماهی غمگین برکه ای
در دست های لیز تو باشم خدا نخواست
گفتم در این زمانه کج فهمِ کند ذهن
مجنون چشم تیز تو باشم خدا نخواست
می خواستم که مجلس ختمی برای این
پائیز برگریز تو باشم خدا نخواست
آه ای پری هر چه غزل گریه! خواستم
بیت ترانهای ز تو باشم خدا نخواست
مظلوم ساکتم! به خدا دوست داشتم
که یار ستم ستیز تو باشم خدا نخواست
می خواستم که عاشق و یار تو باشم
ولی هر کاری کردم که با تو باشم خدا نخواست ....
ولی هنوز که نیستی بازم به امید تو زنده ام
می توان احســاس را زنجیر کرد عشق را با قلب خود تفسیر کرد
می تـوان پیک دل بیگـــانه را قاصــد مهر و وفــا تعبیـر کرد
*****
می توان در آسمـان پروانه دید یا اگـر باشــد به جز آبی نــدید
می توان در پشت یک ابر سیاه چهــره ای از آفتـــابی را کشید
*****
می توان تنهــایی شب را شناخت در دلـش تا آسمـان و عـرش تاخت
می توان در خلوتش با عطـر یاس خلوتی دیگر گرفت و خانه ساخت